به گزارش ماهنامه نجوم، «براد هانسون»(Brad Hansen) از دانشگاه کالیفرنیا موفق به یک شبیه سازی عددی شده است تا دریابد چگونه حلقه‌ای از مواد سنگی در دوران اولیه منظومه شمسی منجر به شکل‌گیری سیارات شده است. او متوجه شد که در این شبیه‌سازی دو سیاره بزرگ‌تر نزدیک به لبه‌های داخلی و خارجی حلقه شکل می‌گیرند (مانند زمین و زهره) و تعدادی جرم کوچک‌تر نیز در میانه حلقه تشکیل می‌شود.
این اجرام توسط دو جرم بزرگ‌تر به اطراف پراکنده می‌شوند و چنانچه در بین راه برخوردی با آنها صورت گیرد می‌توانند در مدارهایی پایدار قرار گیرند، مشابه با مدارهای عطارد و مریخ. آنهایی هم که در بیرون از حلقه قرار گرفته اند قادر به جرم‌اندوزی و افزایش جرم خود نبوده و کوچک و خرد باقی خواهند ماند.
به اعتقاد هانسون، این نتیجه با خصوصیات پیشین عطارد و مریخ به خوبی سازگار است. او که این مطالب را در جلسه انجمن نجوم آمریکا بیان می‌کرد در ادامه افزود:" هر دو سیاره کوچک ویژگی‌هایی دارند که می‌تواند ناشی از برخوردهای عظیم باشد."
در یکی از اجراهای شبیه‌سازی هانسون، زمین نیز ضربه‌ای را دریافت کرد، بسیار شبیه به ضربه‌ای که گفته می‌شود منجر به پیدایش ماه شده است.
